ฉันเป็นครู ตายแล้วก็ขอเป็นครูตลอดไป

วันศุกร์ที่ 16 มกราคม 2558 วันนี้เป็นวันครูแห่งชาติ ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเป็นศิษย์มีครู อย่างน้อย ครูคนแรกของเราก็คือ แม่ พ่อ ปู่ ย่า ตา ยาย คนในบ้าน คนข้างบ้าน ทุกๆคนรอบตัวเรา ถือเป็นครูได้ทั้งนั้น ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา ล้วนแต่เป็นคนที่เติมเต็มให้ ประสบการณ์ชีวิตของเรา สมบูรณ์แบบ มากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ตามกาลเวลา วันนี้เป็นวันครู เราควรจะระลึกถึงพระคุณของคุณครู หลายๆ ท่านที่เราได้ร่ำเรียนวิชาจากท่าน ถึงแม้ว่า ในปัจจุบัน เราจะหาคนที่มีวิญญานครู ที่แท้จริงได้ยากเย็น แต่อย่างน้อย คนที่แนะนำ หรือ ชี้ทางให้เรา ก็ถือว่า เป็นครูเราได้ทั้งนั้น ผมนั่งดู คลิปวีดีโอด้านบนแล้ว น้ำตาไหลเองอัตโนมัติ คนที่มีวิญญานเป็นครูโดยแท้จริงนั้น จะเฝ้าห่วงใยลูกศิษย์แบบในคลิป ผมเห็นแล้วก็นึกถึงอาจารย์คนหนึ่ง ที่เคยสอนผมในช่วงเวลาที่ผมเรียน ปวช. อาจารย์มานั่งสอนผมตอนเที่ยง อาจารย์ไม่ได้กินข้าว ถามว่าทำไมไม่กิน เพราะอาจารย์ต้องเก็บเงินไว้ส่งกลับบ้าน แต่กระนั้น อาจารย์ก็ยังแบ่งเวลามาสอนพวกผม ในขณะที่ไม่ใช่วิชาที่ต้องสอน แต่พวกผมอยากเรียน อาจารย์ก็ยินดีสอน มันทำให้ผมมาถึงทุกวันนี้ได้ เพราะ พื้นฐานที่อาจารย์ท่านนี้สอนผมมา อีกคนหนึ่งคือ ครูการบินผม วันนั้นผมไปหัดเรียนการขับเครื่องบินเล็กที่สนาม ด้วยเครื่องบินลำใหม่ที่ผมทำขึ้นมาเอง โดยที่ไม่รู้พื้นฐานใดๆ ครูบอกผมว่า ไม่ได้ๆ ถ้าอยากเรียน ไปหาเครื่องบินฝึกที่มันบินง่ายกว่านี้มา แล้วจะยอมสอนให้ คือว่าถ้าเป็นคนที่เห็นอก่เงิน ป่านนี้คงสอนให้ผมบินด้วยเครื่องบินลำนั้น และมันจะต้องบินตก เพราะมันไม่ใช่เครื่องบินฝึก มันเป็นเครื่องบินผาดแผลง ที่ต้องใช้ชั่วโมงบินที่สูงพอสมควร ถึงจะบินได้ และผมจะต้องเสียเงินซ่อม และคนที่สอนผมก็จะรับซ่อมและได้เงินจากผมไปอีกหลายครั้ง กว่าผมจะบินเป็น นี่แหละครับที่ผม คิดว่า วิญญานความเป็นครู มันหายากในยุคปัจจุบัน

 

ฝากไปกดบริจาคที่เวบด้านล่างนี้ด้วยนะครับ ช่วยกัน ช่วยกัน

http://www.7eleven.co.th/teacherday/